I

Doktryna o Wcieleniu zakłada wydarzenie, które raz jeden się dokonało i które jest niezależne od jakiejkolwiek interpretacji. A więc doktryna ta w punkcie wyjścia ma wydarzenie i stara się je zinterpretować. Wydarzenie jest przed interpretacją, tak jak przyroda jest przed naukami przyrodniczymi. Pamiętając o tym wykluczamy ideę, jakoby Wcielenie było produktem naszego doświadczenia religijnego albo interpretacji naszej egzystencji, czymś co mogłoby być odkryte poprzez analizę sytuacji człowieka lub struktury świata. Wcielenie nie jest także ideą uniwersalną, prawdą rozumu, tak jak chciało oświecenie, ani ogólną prawdą o istocie człowieczeństwa, jak chciał niemiecki idealizm. Przede wszystkim jest to wydarzenie, mające wszelkie cechy „wydarzenia w czasie i przestrzeni”, a zatem: zdarzyło się raz jeden, jest niepowtarzalne, możliwe jedynie w konkretnej sytuacji i specyficznej, nieporównywalnej z niczym formie, jest przedmiotem obserwacji, a nie analizy czy dedukcji. Czytaj dalej Reinterpretacja doktryny o Wcieleniu →